Hijet e fëmijëve: Të rinjtë izraelitë që u kthyen nga tunelet e Hamasit

As në ëndrrat më të këqija ofruesit e kujdesit dhe spitalet nuk do të mund të kishin përfytyruar ditën kur pritën 39 fëmijët, të cilët u shkulën nga djepet dhe shtretërit e tyre dhe u tërhoqën zvarrë drejt ferrit, këmbëzbathur dhe gjysmë në gjumë, disa vetëm me njërin nga prindërit e tyre, disa krejtësisht të vetmuar.

Ata fëmijë ishin të uritur dhe të droguar, u hodhën në tunele të lagështa dhe në papafingo të errëta, u morën me forcë dhe u rrahën nga rrëmbyesit e tyre ose nga një turmë e tërbuar, me lëkurën e tyre të markuar me tuba të zjarrta shkarkimi që të mund të identifikoheshin dhe të mos mund të shpëtonin. Ata u detyruan të shikonin video të tmerrshme të mizorive të terroristëve – gjëra që edhe të rriturit nuk mund t’i shikonin pa shpërthyer në lot. Ata nuk u lejuan të shkonin në banjo për orë të tëra, u kërcënuan me pushka dhe u përballën me britma kur qanin. Disa u kthyen vetëm duke pëshpëritur, disa të mavijosur dhe të mbushur me morra. Ata nuk u lejuan të bënin dush për 50 ditë, nuk panë dritën e ditës, u është dhënë për të pirë ujë të ndenjur. Disa kishin lëndime të rënda që u trajtuan në një izolim të tmerrshëm në Gaza, ndërsa të tjerët që u plagosën nuk morën fare trajtim. Rrëmbyesit e tyre talleshin mizorisht me ata – duke u thënë se janë harruar nga prindërit e tyre, se prindërit nuk i duan ata, se do të jenë përgjithmonë në ato tunele, se askush nuk do t’i marrë.

Si mund t’i durojë një shpirt delikat këto tmerre ditë pas dite – për 55 ditë rresht??

“Ky është vetëm niveli i parë i tmerreve; ende nuk e kemi pasqyrën e plotë të niveleve më të thella të tmerreve. Ata sikurse ngadalë po largohen nga ne. Hijet e fëmijëve. Disa prej tyre po qëndrojnë ende të heshtur, disa prej tyre tashmë po flasin”, thanë kujdestarët që intervistova. Ne kemi filluar të kuptojmë se duhet të gjejmë fjalë të reja për të përshkruar përvojat e fëmijëve që janë kthyer nga robëria e Hamasit.

Fraza e papërfytyrueshme, “fëmijët në robëri (fëmijët e kapur)”, duket se i përket një universi të tmerrshëm paralel.

“Mendova për fëmijët e mi të rrëmbyer dhe pyesja veten se cilat gjëra që u mësova mund t’i ndihmonin në robëri. Ju kam mësuar shumë gjëra, por më vjen keq që nuk ju mësova si të jeni peng”, tha Mirit Regev, nëna e pengjeve të kthyera, Maya dhe Itay, në një intervistë, duke shtuar: “Ju nuk e dini se si do të qajë fëmija juaj kur të kthehet nga robëria”.

Por këtu po shkruhet një protokoll novator – që asnjë shtet tjetër nuk e ka shkruar më parë.

Ky është grupi i parë i rregullave për trajtimin e fëmijëve që kthehen nga robëria, duke shpjeguar se si dhe çfarë të pyesni dhe, më e rëndësishmja, çfarë të mos kërkoni dhe çfarë të mos bëni (“theksoni se janë në një vend të sigurt, mos përqafoni ose prekni, por ju mund të ofroni”). Ne, që shpikëm domatet me qershi dhe Mobileye, Iron Dome dhe Waze, kemi shkruar një protokoll të përpiluar nga terapistët më të mirë dhe personeli më i mirë i ndihmës sociale/mirëqenies në vend, duke hedhur në letër atë që mendja jonë i shmanget ta mendojë. Ky protokoll vazhdon të ndryshojë dhe të përshtatet ndërsa ne ecim, me përulësi dhe me kujdes të skajshëm, në përputhje me nevojat e shprehura të çdo djali dhe vajze.

“Shpresoj se askush në botë të mos ketë nevojë për këtë, por tashmë mund të shkruaj një libër për trajtimin e fëmijëve që kthehen nga robëria; mësoj shumë prej tyre për nevojat e tyre”, më tha një infermiere e vjetër në një nga spitalet e fëmijëve. “Tani ne e dimë se çfarë të bëjmë, ne e dimë se duhet vepruar ngadalë dhe butësisht, me përulësi dhe kujdes, duke i lënë ata të udhëheqin dhe, më shumë se çdo gjë, duke mos i dëmtuar më tej”.

Ndoshta gjëja më e rëndësishme që u bë në këto spitale ishte vendosja e një flamuri të vogël të Izraelit në çdo pallto të bardhë, kështu që fëmijët sigurohen vazhdimisht, edhe pa fjalë, se janë në shtëpi.

Shkruan: Anat Lev Adler, gazetare dhe shkrimtare izraelite