Shkrimtari rus/ Ne populli i thjeshtë nuk e deshëm këtë luftë, Putin po

Pse Kremlini na tha ta quajmë këtë luftë një “operacion special”? Sepse askush në Rusi nuk donte luftë. Të gjithë kishin frikë nga lufta. Lufta janë njerëz të vërtetë që lënë shtëpitë e tyre dhe kthehen në arkivole zinku. Janë rrënojat që tymosin aty ku dikur ishin qytetet e lulëzuara. Lufta është një frikë gjithmonë e pranishme. Është varfëri, uri, marrëzi kolektive.

Këtë luftë nuk e kanë dashur njerëzit e thjeshtë që do ta paguajnë atë. As nga bizneset që për pasojë do të rrënohen, as nga të ashtuquajturat elita që do të shkëputen nga bota dhe do të privohen nga koritë e zakonshme të luksit. Që nga fillimi i luftës, jeta normale përfundoi për të gjithë në Rusi dhe filloi jeta nën ligjin ushtarak.

Ishte Vladimir Putin që personalisht i shpalli luftë Ukrainës. Për një orë, në çdo kanal televiziv, ai u përpoq të shpjegonte pse lufta ishte thelbësore sepse Ukraina është një jo-shtet që në parim nuk e meriton të ekzistojë. Pushtimi u themelua mbi urrejtjen personale të Putinit. Ai donte lavdinë me të cilën shpresonte se do ta kurorëzonte një luftë. Ai po llogariste në një Blitzkrieg. Në ditën kur filloi lufta, stacionet televizive premtuan në ekstazë kapjen e Kievit deri në mesditë.

Por Putin nuk ishte i përgatitur të merrte vetëm përgjegjësinë për këtë. Dhe kështu, përpara se të fillonte pushtimi, ai mblodhi këshillin rus të sigurimit – të gjithë ata që më vonë mund të thoshin “nuk e dija” dhe u paraqiti atyre faktet. Ai përndoqi të gjithë ata që mund të kishin tentuar të ndërmjetësonin veçmas një marrëveshje që do të shmangnin këtë luftë.

“Nuk jam unë”, – i tha Putin botës. “Jemi ne” – të gjithë ata që janë me të vërtetë në krye të Rusisë. Perëndimi nuk ka me kë të negociojë këtu. Pra, nëse një ditë dërgohet një çështje në Hagë për luftën në Ukrainë, të pandehurit e saj do të jenë një grup i tërë. Secili person në këtë grup me siguri e mban parasysh këtë perspektivë.

Edhe ata u trembën nga kjo përgjegjësi. Është e gjitha aty në videon e shkurtit, të seancës së Këshillit të Sigurisë të mbledhur në Kremlin. Me sa duket, atyre as që u ishte thënë paraprakisht për planet e Putin për të pushtuar Ukrainën.

Dhe për të lehtësuar frikën e tyre, Putini vendosi të njollosë përgjegjësinë për luftën në të gjithë regjimin e tij. U thirrën gjithashtu deputetët e Dumës së Shtetit dhe anëtarët e Këshillit të Federatës dhe u njohën me faktet. Dhe duke u mbështetur në konsensusin teatror të Këshillit të Sigurisë, deputetët dhe senatorët duhej të mbështesnin publikisht Putinin. Deputetët rusë janë stërvitur për të votuar unanimisht për çdo projektligj mizor që Putin mund t’u dërgojë atyre për miratim.

Megjithatë, ata dhanë vetëm pëlqimin e tyre për të përdorur ushtrinë ruse në Donetsk dhe Luhansk. Por tanket tona nuk shkuan në Donetsk. Ata shkuan në Kharkiv, Kiev dhe Kherson. Një javë më vonë u bë e qartë se në vend të një Blitzkrieg kundër batalioneve mitike naziste, vendi po përballej me një luftë të madhe kundër të gjithë ushtrisë ukrainase dhe popullit të vendit. Forcat e armatosura ruse, për disa arsye të çuditshme të identifikuara me shkronjën romake Z, u bllokuan në baltë. Numri ynë i të vdekurve është rritur në qindra. Artileria jonë filloi të qëllonte verbërisht, duke shkatërruar blloqet e banesave të Ukrainës. Kur forcat ruse bombarduan një maternitet dhe spital për fëmijë, u bë e qartë se ne mund të flisnim për krime lufte.

Regjimi i Putinit tani po përpiqet t’i ktheje krimet e tij në të gjithë popullit rus, për të na bërë bashkëfajtorë. Për të vulosur në ballin e çdo rusi me shkronjën Z. Putini duhet ta bëjë këtë në mënyrë që të largojë përgjegjësinë nga regjimi i tij dhe te njerëzit e zakonshëm; për të bindur perëndimin se Rusia nuk po shkatërron paqen në Evropë thjesht për shkak të tekave të një grupi të çmendurish, por për shkak të vullnetit të gjithë Rusisë. Ai duhet të bindë popullin rus se kjo luftë po zhvillohet në emër të mbijetesës së tyre.

Regjimi po organizon ngjarje propagandistike për të grumbulluar mbështetjen popullore. Ajo ka organizuar gara automobilistike nën flamurin “Z” në 80 rajone ruse. Fëmijët e sëmurë në një bujtinë në qytetin Kazan janë rreshtuar në formën e Z në mes të dëborës së bardhë dhe janë fotografuar nga lart. Janë ofruar shpjegime të reja për gjakderdhjen: Ukraina kishte armë kimike ose bakteriologjike; donte të ndërtonte një bombë atomike; donte të sulmonte së pari. Me çdo çmim, me çfarëdo gënjeshtër, Putini duhet të provojë se kjo masakër ka kuptim, se populli dhe jo vetëm Kremlini kishte nevojë për këtë luftë.

Por rusët duhet të kujtojnë se duke mbështetur “Z”-në ne po mbështesim bombardimet dhe granatimet e qyteteve paqësore të Ukrainës. Ne po mbështesim shkatërrimin e qindra shkollave dhe po dëbojmë miliona njerëz nga shtëpitë e tyre. Ne po mbështesim shkëputjen e lidhjeve vëllazërore mes familjeve dhe dy vendeve tona përgjithmonë. Ne po mbështesim izolimin e thellë të Rusisë, dobësimin e saj të pashmangshëm dhe transformimin e saj në një koloni për lëndët e para të Kinës. Ata që e besojnë këtë propagandë duhet të kujtojnë se pjesa tjetër e botës tani i sheh rusët si pushtues. Pa kaluar shumë kohë, ata do të na shohin si kriminelë lufte. Dhe kjo do të bëhet pjesë e historisë sonë përgjithmonë. Ne të gjithë jemi duke u përlyer me gjakun e “paqes së Ukrainës” dhe rekrutëve tanë të cilët u dërguan në ferr “për ushtrime stërvitore”.

Kjo nuk është lufta jonë dhe këtë duhet ta mbajmë mend. Ne duhet të flasim për këtë. Nuk mund t’i lëmë ata të flasin për ne.

*Dmitry Glukhovsky është një shkrimtar dhe gazetar rus. Ky artikull u mor nga The Guardian, përshtati në shqip LAPSI.al